Tot de 19de eeuw bestond er geen suikerproductie in Europa.

Er werd enkel suiker gewonnen uit suikerriet. Deze zoete rietstengels groeiden echter uitsluitend in verre tropische landen zodat suiker een synoniem werd van invoer per schip.

De haven van Antwerpen speelde daarin een belangrijke rol. Volgens de geschiedenisboeken brachten de Venetiaanse galeien in 1317 de allereerste keer rietsuikervrachten naar de Schelde-oevers.

Vanaf het begin van de 16de eeuw komt de suikerverwerking in Antwerpen tot expansie.

De verbinding tussen de kade en de Grote Markt wordt al snel Suikerrui genoemd en vormt de levenslijn naar de meer dan 100 'suickerbackereijen'.

De Suikerrui is in de loop der eeuwen verschillende keren van uitzicht veranderd. Volledige huizenblokken werden van de kaart geveegd, de rui werd gedempt en de bruggen verdwenen. Zelfs de benaming Suikerrui is historisch maar gedeeltelijk correct.

Pas in 1530 dook de naam op voor een deel van de huidige Suikerrui. Het ging om het stuk tussen de Pieter Potstraat en de Hoogstraat. Aan de overkant tussen de Gildekamerstraat en de Kaasstraat heette het Zoutrui. Even verderop tegen de Schelde was het dan weer Boterrui.

Pas in 1893 werd de naam Suikerrui van toepassing op de hele strook. Het stadsbestuur koos de naam omdat er op de rui toen enkele suikerbakkerijen of -ziederijen waren gevestigd.

In die periode kwam rietsuiker nog toe in zeer onzuivere vorm.

Dankzij een kristallisatieproces werd van de op hoge temperatuur gesmolten rietsuiker, kandijsuiker gemaakt.

De eerste raffinaderij in Antwerpen komt er in 1508. Tegen 1550 zijn er reeds meer dan vijftien suikerfabrieken. Op dat moment is Antwerpen reeds uitgegroeid tot één van de belangrijkste centra van suikerverwerking in Europa.

Kandijsuiker was aanvankelijk een luxeproduct omdat het op kleinschalige en ambachtelijke wijze werd gemaakt. Het werd in de beginperiode traditioneel geschonken aan vorstenparen of aan belangrijke bezoekers zoals Duits kunstschilder Albert Dürer in 1520, toen hij een jaar lang in Antwerpen verbleef.

Tot ver in de 17° eeuw bleef Antwerpen het grootste suikerverwerkingscentrum ter wereld.

De grote weelde rond Antwerpen verdween echter nadat de stad door het desastreus verdrag van Münster van de zee werd afgezonderd, dit alles veroorzaakt door de sluiting van de Schelde. Vele raffinaderijen sloten hun deuren toen de grondstof vanuit Oostende met kleine bootjes tot in Antwerpen gebracht moest worden.

Tijdens de Napoleontische oorlogen werd de invoer van overzeese producten volledig lamgelegd als gevolg van de 'Continentale Blokkade'.

Producten zoals koffie en rietsuiker waren de eerste slachtoffers. Als tegenmaatregel stimuleerde Napoleon de teelt van cichorei en suikerbieten op het continent.

De suikerindustrie ging steeds verder weg van de haven en concentreerde zich meer rond de inlandse bietengewinningsgebieden.

Daarbovenop werden er andere methodes voor het raffineren van suiker uitgevonden, methodes die veel sneller en minder duur waren. De kandij-industrie ging een moeilijke tijd tegemoet, en vele bedrijven werden gesloten.

Bij het opheffen van de continentale blokkade komt de rietsuiker massaal terug naar Antwerpen en ondergaat de kandijverwerking een heropleving.

Op het einde van de 19de eeuw kende Antwerpen een veertigtal suikerraffinaderijen in exploitatie. Vijftien onder hen raffineerden ook ruwe bietsuiker. Antwerpen werd dus opnieuw een wereldcentrum voor suiker.

In 1884 waren er 17 Antwerpse kandijfabrieken. De meesten bleven tot de eerste wereldoorlog voldoende winstgevend.

Na de Eerste Wereldoorlog telde Antwerpen nog 14 suikerraffinaderijen.

De teruggang werd nog versneld na de Tweede Wereldoorlog. In 1948 besluiten de vijf overgebleven kandijfabrieken zich te groeperen in het "Syndicat des Raffineurs Candisiers de Belgique".

Vier van hen hadden in 1935 al de samenwerkende vennootschap Candico gesticht om hun commerciële belangen te verdedigen en een gezamenlijk exportkantoor op te richten. De afzetmarkt bleek uiteindelijk te klein om het voortbestaan van vijf kandijfabrieken te garanderen zodat alleen Candico overbleef.

Terwijl de vraag naar kandijproducten daalde, werd in 1969 de 'NV Raffima' (Raffinaderij Merksem Antwerpen) – één van de weinige kandijfabrieken die overbleef – overgenomen door de Tiense Suikerraffinaderij.

Hierbij verenigde deze zich met de 'Raffinaderij Peten' en de 'Kandijfabriek Hens en Herssens' om de huidige maatschappij 'nv CANDICO' te worden.

In 1970 werd de concentratie voltooid door de overname van de kandijfabriek 'Valère Verfaillie' uit Merksem en de 'Candiserie van Ath'.

In de daaropvolgende jaren werd een volgende, zeer belangrijke strategische stap gezet door de kandijsuikerproducties in enkele omliggende landen – Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Nederland – over te nemen.

Candico groeide zodoende uit tot eerste kandijproducent in Europa en zelfs in de ganse wereld.

Met een voortdurend gemoderniseerd productieapparaat worden de kandijproducten vandaag de dag nog steeds volgens hetzelfde eeuwenoude procédé vervaardigd om hun authentieke kwaliteit en smaak te garanderen.

Candico heeft doorheen de jaren betrouwbare relaties met diverse producenten uit Zuid-Afrika en Zuid-Amerika uitgebouwd, wat leidde tot gestructureerde en strenge kwaliteitsvoorschriften.

In 2002 werd Candico geregistreerd als invoerder van Fairtrade rietsuiker.

Bij Candico worden de kandijproducten volgens aloude traditie geproduceerd.

De jarenlange traditie en expertise van Candico in de verwerking van bietsuiker tot kandijproducten werpt zijn vruchten af; in 2005 worden de kandijproducten erkend als streekproducten, wat impliceert dat ze aan strenge voorwaarden voldoen om het officiële streekproductenlabel te mogen dragen.